Του Άρη Στυλιανού*

Η διαδικασία εκλογής προέδρου έδωσε βαθιά ανάσα οξυγόνου στον ΣΥΡΙΖΑ. Η ικανοποιητική συμμετοχή περίπου 70 χιλιάδων πολιτών, η προσέλευση και εγγραφή νέων μελών, η συνολικά ήρεμη και πολιτισμένη διαδικασία, όλα αυτά είναι ικανά να προσφέρουν μια τελευταία ευκαιρία σε έναν πολιτικό οργανισμό που εδώ και αρκετούς μήνες κλυδωνίστηκε επικίνδυνα, βαδίζοντας από την ανυποληψία προς τη διάλυση.

Μέσα από συνεχείς επεισοδιακές συνεδριάσεις οργάνων, ο ΣΥΡΙΖΑ κατάφερε να απαλλαγεί από τον προηγούμενο πρόεδρό του, τον Στέφανο Κασσελάκη, ο οποίος ευθύς εξαρχής και εμφανώς αποτελούσε ξένο σώμα για ένα κόμμα της Αριστεράς. Τώρα που εκείνος ίδρυσε τον δικό του κομματικό φορέα, κάθε κατεργάρης επιστρέφει στον πάγκο του.

Η επιτυχία του Σωκράτη Φάμελλου στις εσωκομματικές εκλογές αποτελεί μια μεγάλη νίκη, καθαρή και αδιαμφισβήτητη. Σοβαρός, συνεπής και αξιόπιστος, ο Φάμελλος μπόρεσε να συσπειρώσει τον κόσμο του ΣΥΡΙΖΑ υποσχόμενος τα αυτονόητα. Βελτίωσε έτσι σαφώς τις προοπτικές ανάκαμψης του κόμματος, έχοντας τη συμπάθεια και αποδοχή ευρύτερων κοινωνικών δυνάμεων. Βέβαια, τα δύσκολα για τον νέο πρόεδρο τώρα αρχίζουν, αφού ο θεσσαλονικιός πολιτικός θα πρέπει να «συμμαζέψει το μαγαζί», να διαχειριστεί τις λεπτές ισορροπίες με τα στελέχη διαφόρων τάσεων και να εμπνεύσει μια νέα ελπίδα.

Ο Παύλος Πολάκης είναι ο έτερος κερδισμένος αυτής της διαδικασίας, αφού κατάφερε να λάβει ένα σημαντικό ποσοστό 43,5%, σχεδόν «το μισό κόμμα» σύμφωνα με δήλωσή του. Βγαίνει λοιπόν αναβαπτισμένος και ενισχυμένος, όχι τόσο χάρη στην αξιοπιστία του, αλλά εξαιτίας του καινούργιου πολιτικού προφίλ που υιοθέτησε το τελευταίο διάστημα. Μένει να φανεί αν θα συνεχίσει να πολιτεύεται ενωτικά και χαμηλόφωνα ή αν θα επιλέξει να κάνει δύσκολη τη ζωή του νέου προέδρου.

Η επίδοση του Νικόλα Φαραντούρη ήταν μια μεγάλη απογοήτευση. Η υπέρμετρη φιλοδοξία του άρτι εκλεγέντος ευρωβουλευτή δεν επιβραβεύτηκε από τη βάση του ΣΥΡΙΖΑ. Το ισχνό 5% που κατέγραψε τον καθιστά μάλλον περιθωριακό παίκτη στην εσωκομματική σκακιέρα. Στην προκειμένη περίπτωση ταιριάζει το ρητό «ώδινεν όρος και έτεκεν μυν», δηλαδή πολύ κακό για το τίποτα.

Η υποψηφιότητα του Απόστολου Γκλέτσου ήταν ηθελημένα ιδιόρρυθμη και, κατά συνέπεια, δεν θα μπορούσε να διεκδικήσει εύλογα κάτι καλύτερο από το τελικό 2%.

Όσο για το νεότευκτο «Κίνημα Δημοκρατίας» του Στέφανου Κασσελάκη, θα αποτελέσει ένα αγκάθι στα πλευρά του ΣΥΡΙΖΑ, στερώντας του ορισμένους βουλευτές, καθώς και κάποιον αριθμό στελεχών, μελών και ψηφοφόρων. Ωστόσο, το νέο σχήμα δεν φαίνεται να είναι ούτε κινηματικό ούτε δημοκρατικό, αλλά μοιάζει μάλλον τραμπικής εμπνεύσεως. Θα τολμούσαμε μάλιστα να διακινδυνεύσουμε την πρόβλεψη ότι ο Κασσελάκης δεν πρόκειται να μακροημερεύσει στην πολιτική σκηνή και η πορεία του θα θυμίζει την τροχιά κομήτη.

Το μεγάλο στοίχημα που πρέπει να κερδίσει ο ΣΥΡΙΖΑ, υπό την ηγεσία του Σωκράτη Φάμελλου, είναι η επίτευξη μιας πολιτικής διεύρυνσης και σύγκλισης με τις άλλες αριστερές και προοδευτικές δυνάμεις, ώστε να καταστεί δυνατή η προγραμματική συμφωνία για τη δημιουργία ενός λαϊκού μετώπου, ως αντίπαλου δέους στη Δεξιά, με ορίζοντα τις επόμενες βουλευτικές εκλογές.

*Καθηγητής στο Τμήμα Πολιτικών Επιστημών του ΑΠΘ

(Δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα “Πολιτική”, 30-11-2024)