Του Χρήστου Τσαλικίδη, δημοσιογράφου
Οι συγκεντρώσεις της 28ης Φεβρουαρίου ήταν ιστορικές και τα μηνύματα που εξέπεμψαν πολυεπίπεδα
για κάθε κόμμα και κάθε πολίτη ξεχωριστά. Ο συλλογικός θυμός ξεχείλισε για λόγια και υποσχέσεις που
δεν έγιναν πράξεις δεκαετίες τώρα, αλλά και παραλείψεις που οδήγησαν στο τραγικό δυστύχημα των
Τεμπών. Η εθνική πληγή είναι ανοιχτή και το αίτημα να χυθεί άπλετο φως στη συγκεκριμένη υπόθεση
είναι καθολικό. Γιατί, εάν θέλουμε να είμαστε ειλικρινείς με τους εαυτούς μας και να μην κρυβόμαστε
πίσω από το δάχτυλό μας, δεν χωρά καμία αμφιβολία ότι εφόσον κάθε εργαζόμενος, κάθε προϊστάμενος,
κάθε πολιτικός και κάθε υπουργός έκανε σωστά τη δουλειά του από το 1974 έως σήμερα, τέτοια
δυστυχήματα δεν θα συνέβαιναν.
Γι’ αυτό έχω την άποψη ότι πέρα από αλήθεια και δικαιοσύνη, οι εκατοντάδες χιλιάδες που βγήκαν
αυθόρμητα στους δρόμους, σε όλη τη χώρα, απαίτησαν με τη φωνή τους το αυτονόητο: τη σωστή
λειτουργία ενός Κράτους που θα τους εξασφαλίζει και θα παρέχει ασφάλεια στις μετακινήσεις, στην
καθημερινότητα, στη ζωή τους. Η γενική ερμηνεία των συλλαλητηρίων, λοιπόν, εάν θέλουμε να είμαστε
χρήσιμοι στο δημόσιο διάλογο, είναι «αλλάξτε τη χώρα». Και αυτός ο στόχος δεν μπορεί να επιτευχθεί με
«αυτομαστίγωμα» ούτε προσεγγίζοντας τα ζητήματα με χρονοκαθυστέρηση δεκαετιών. Βλέπετε, στην
Ελλάδα έχουμε μάθει να λειτουργούμε κατόπιν εορτής…
Άρα, η λέξη «κλειδί» είναι «σχέδιο μακράς πνοής». Όποιο κόμμα αποδείξει εμπράκτως ότι το διαθέτει,
καταθέτοντας συγκεκριμένες προτάσεις, θα κερδίσει και την εμπιστοσύνη της κοινωνίας που σήμερα
αισθάνεται ότι όλα τριγύρω αλλάζουν και όλα τα ίδια μένουν… Φυσικά, για να εφαρμοσθεί με επιτυχία
το παραπάνω σχέδιο, απαραίτητη προϋπόθεση είναι να θέλουμε πραγματικά να αλλάξουμε, διότι ως
Έθνος έχουμε το κακό συνήθειο να ζητούμε αλλαγές, υπό την αίρεση να μην θίγονται τα δικά μας
συμφέροντα. Άρα, με λίγα λόγια είμαστε έτοιμοι να αλλάξουμε; Γιατί αυτή είναι, κατά την άποψή μου, η
βασικότερη παθογένεια της χώρας.
Θέλουμε, όχι μόνο την επανεκκίνηση της κυβέρνησης, αλλά να δρομολογηθούν αλλαγές σε βασικές
κρατικές δομές; Μιλώ για αλλαγές ουσίας και όχι εντυπώσεων. Αλλαγές που θα οδηγήσουν σε
αποδόμηση και αναδόμηση της χώρας, όπως είναι για παράδειγμα η αξιολόγηση και η στοχοθεσία για
όλους, μηδενός εξαιρουμένου. Και για να μην υπάρξουν παρεξηγήσεις ή παρανοήσεις, όπου «αλλαγές»
δείτε «βαθιές τομές» στον κρατικό μηχανισμό, στον στενό δημόσιο τομέα και στους δημόσιους
οργανισμούς.
Κατ’ εμέ η απάντηση στο παραπάνω ερώτημα θα σημάνει και την αλλαγή νοοτροπίας σε μια χώρα που
έχει μάθει να πορεύεται και να αντιμετωπίζει καταστάσεις στο… και πέντε και ποτέ στο… παρά πέντε.
Αυτός, σε τελική ανάλυση, είναι και ο μόνος τρόπος για να μπορέσει η Κυβέρνηση να συνεχίσει να
συνομιλεί με την κοινωνία. Και υπό προϋποθέσεις ίσως είναι η μεγαλύτερη παρακαταθήκη.
(Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα “Πολιτική”, 8-3-2025)